Venray

Dat het leven soms gruwelijk hard kan zijn waarbij je steeds weer achtervolgt wordt door pech ondervond Mariëtte. Gebeurtenissen die iedereen kan overkomen en waar je dan maar van hoopt dat er mensen en instanties zijn die je uit de brand helpen. Helaas laten ook professionele instanties verstek gaan. Mariëtte is een “moeilijk” geval!

Een scheiding zette een paar jaar geleden haar leven op haar kop. Vanaf die tijd bivakkeerde Mariëtte(*) met haar 2 kinderen overal en nergens. Steeds moest ze vertrekken. Een vaste stek voor haar en haar twee opgroeiende pubers van 15 en 17 is nog niet voor hun weggelegd. Een paar weken terug melde Emile Roemer zich persoonlijk tot de afdeling Venray met dit vervelende verhaal.

Mariëtte woont met haar pubers in een te koop staand appartement in Venray. Het gaat niet goed met haar. De stress van de afgelopen weken is letterlijk van haar gezicht te lezen. “Nog maar een paar dagen en dan sta ik weer met de kids op straat”, vertelt Mariëtte terwijl de emoties langzaam zich van haar meester maken.

Mariëtte vertelt: “In 2009 ben ik gescheiden. Er waren nogal wat dingen gebeurt en na een vervelende situatie zijn we uit elkaar gegaan. Ik wil niet dat de lezers weten wat er gebeurt is, het is te erg om in de publiciteit te gooien. In eerste instantie was het huurhuis waarin we woonden aan mij toegewezen. Mijn ex kon zich daarin niet verenigen en ging in hoger beroep. Ik moest op mijn negentiende van hem huwelijkse voorwaarden tekenen dat hij na een scheiding in het huis mocht blijven. De rechter gaf mijn ex daarin gelijk. Daar stond ik dan met de kinderen. Niemand en geen enkele instelling begreep de uitspraak van het hof in Den Bosch. Ze gingen totaal aan de belangen van de kinderen voorbij. Ik kon tijdelijk bij mijn ouders terecht maar dat was absoluut geen ideale situatie; ze zijn op leeftijd en twee van mijn zussen wonen nog thuis. Moet je voorstellen dan komt er nog een zus met twee puberende kinderen erbij. Na een paar weken kon ik terecht in een klein tuinhuisje van dertig vierkante meter. Het was een illegale situatie maar ik had een dak boven me hoofd. Daar heb ik samen met de jongens bijna een jaar gewoond. Nou ja gewoond, zeg maar overleefd want dat was geen pretje. Een kleine acht maanden terug kon ik tijdelijk in een appartement terecht. Deze stond in de verkoop en met de huidige crisis lukte de verkoop van het huis niet zo goed. Ik kon er tijdelijk intrekken onder de voorwaarde dat ik de woning weer zou verlaten als deze verkocht zou worden. Ik was dolblij want dit was alles beter dan dat tuinhuisje. Helaas moeten we weer verkassen. Het appartement is verkocht. Maandag 7 mei moeten we er uit en staan we weer op straat.
"Ik heb al het nodige gedaan om aan een woning te komen. Zolang ik ingeschreven sta reageer ik ook op woningen. Maar of ik sta niet lang genoeg ingeschreven of ik vis net weer achter het net omdat ik steeds als derde of vierde eindig. Ik heb urgentie gehad maar die twee woningen die ik aangewezen kreeg waren precies op plekken waar het gezien de achtergrond van de scheiding de rust van de kinderen niet ten goede zou komen. De kinderen zijn fulltime afhankelijk van mij, daar de rechtbank de omgang tussen hen en hun vader gestopt heeft. Wonen Venray nam me die afwijzingen niet in dank af. Particulier een woning huren zit er voor mij nu niet meer in. De huren zijn niet op te brengen. Ik had een goede baan maar door bezuinigingen was er geen plek meer voor mij. De laatste maanden hebben we last van enorme stress. Ik zie dat mijn kinderen er erg onder lijden. Ze laten het wel niet altijd merken maar als moeder merk je snel genoeg hoe de vlag er bij je kinderen bij hangt. Ze krijgen op dit moment professionele hulp om met deze onzekerheid om te gaan. Zolang we geen woning hebben zal die onzekerheid wel even blijven.”

“7 mei sta ik weer op straat met de kids”

Mariëtte loopt tegen de nodige muren aan als ze hulp voor haar probleem probeert te zoeken. Haar verzoeken aan Wonen Venray en Wonen Vierlingsbeek om haar voorrang te geven zijn vruchteloos. Ze moet maar even geduld hebben want ze staat bijna bovenaan krijgt ze te horen. Ze zoekt hulp bij Synthese. Mariëtte: “Ik liep al bij de huisarts, deze had Wonen Limburg en de Gemeente Venray ook al op de hoogte gesteld van mijn situatie. Ze vonden maar dat als ik snel een woning wilde me maar moest aanmelden bij het maatschappelijk werk van Synthese. De maatschappelijk werker probeerde te bemiddelen tussen mij en de woonstichting maar ook dat hielp niet voor geen ene meter. Ja ze leven allemaal mee maar wat heb ik daaraan. Ik heb geen woning en zo dadelijk sta ik met mijn kinderen op straat!”

Ten einde raad schreef Mariëtte iedereen aan van wie ze dacht dat ze wat voor haar konden betekenen, ook de landelijke SP. Ronald van Hal: “Ik werd midden april gebeld door Emile Roemer, of wij wat voor Mariëtte konden betekenen, hij had grote zorgen en mailde het verhaal met de gegevens door. Ik kreeg de schrik van het verhaal, wat een toestand en dat hier in Venray. Ben diezelfde dag nog langsgegaan. Ik trof Mariëtte aan met een gezicht waar je letterlijk de stress van af zag druipen. Diezelfde week nog met een aantal zaken aan de slag gegaan waaronder de woonstichtingen bellen, etc.. In eerste instantie hoopte ik dat samen weer in gesprek raken voldoende zou zijn, helaas dat was een illusie: beide woonstichtingen (Wonen Venray en Wonen Vierlingsbeek, red.) vertelden dat er wel meer en urgentere gevallen waren dan Mariëtte, ze moest maar geduld leren hebben. Uitspraken van professionals waar ik persoonlijk van ga gruwelen. Het is ook een teken dat de maatschappelijke verharding wat we vaak horen niet alleen te zien is bij mensen maar ook bij instellingen. Uiteraard ook gesproken met de maatschappelijk werker van Synthese. Ook hier hetzelfde verhaal, men loopt vast omdat men geen ingang meer krijgt. En tja, dan krijg je al snel van ‘wij kunnen niks doen, mogen er geen tijd aan besteden. De zaak van Mariëtte is een moeilijk geval!’ Waar moet je dan heen als je hulp nodig hebt maar er blijkbaar niemand is die echt van doorpakken weet? Het verhaal van Mariëtte is zo’n verhaal wat echt iedereen kan overkomen. Daarvoor hoef je niet naïef of dom voor te zijn. Soms heb je gewoon dikke pech. “Ik vindt de toestand zorgelijk, het kan toch niet zo zijn dat we mensen die zo door gewoon pech in de problemen komen zo aan de kant komen te staan en waarvoor letterlijk de gaten in ons vangnet te groot zijn geworden.”

Voor Mariëtte is het inmiddels een voor twaalf. De datum 7 mei nadert met krasse schreden. De verhuisdozen zijn bijna allemaal volgepakt en staan in de gang te wachten om meegenomen te worden. Waar ze heen gaat weet ze nog niet. Mariëtte: “Ik zit voor mezelf na te denken dat als er geen oplossing voor 7 mei gevonden is, ik me dan maar laat uitschrijven. Je kan hier in dit land maar beter illegaal zijn, dan wordt er tenminste nog voor je gezorgd. Ik weet niet of ik op tijd woonruimte vinden kan, ben ontzettend hard aan het zoeken bij mensen die ik ken. Heb ook een brief geschreven naar Defence for Children. Zij behartigen de belangen van kinderenrechten en zij stelden voor een brandbrief te schrijven naar de Gemeente Venray en Wonen Venray om alsnog mee te zoeken met een oplossing. Het is eigenlijk de enigste hoop die ik heb want Wonen Venray lijkt doof voor mij.”

Voor Mariëtte dringt niet alleen de tijd, de stress eist haar tol en niet alleen van haar: “Mijn kinderen leiden erg veel onder de situatie. Ze gaan er beide anders mee om; bij de een lukt het praten nog wel maar de ander sluit zich helemaal af. Daar maak ik me veel zorgen om. Ze krijgen hulpverlening om met de situatie om te gaan, maar goed hoe houdt je je hoofd koel als je weet dat je volgende week met je moeder en broertje op straat staat en wat vertel je tegen vriendjes en waar komen we hierna weer terecht. Je vroeg me of je een foto van me mocht maken. Eigenlijk wil ik dat niet, ik wil niet dat mensen aan me zien dat de gehele situatie me helemaal opvreet. Het is te zien, ik weet ‘t.”

Mariëtte probeert zich zo goed mogelijk door de situatie heen te slaan om de dagen nog enigszins leefbaar te houden: “met Koninginnedag ben ik heel even het dorp in geweest. Even eruit, even niet denken aan wat er te gebeuren staat. Ik heb nu bijna alles ingepakt, volgende week maandag dan zien we wel weer waar we naar toe gaan. Nee ik heb nog geen plannen.
“Een lichtpuntje is er nog. Vrijdag 4 mei heeft Wonen Venray mij uitgenodigd. Dit doordat diverse instanties zoals SP, Defence for Children, nationale ombudsman, Ministerie van Binnenlandse zaken, etc) contact met hun hebben opgenomen over hoe de stand van zaken is. Ook niet genoemde instanties o.a. vanuit Den Haag zijn er op moment mee bezig. Het hele gebeuren word eind van de maand behandeld in hun vergadering, zo liet de tweede kamer der staten generaal me afgelopen week weten. Ik hou me daar aan maar aan vast. Hoop doet leven!”

(*) Uit privacyoverwegingen is Mariette in dit interview alleen met haar voornaam genoemd. Naam en adres zijn bij de SP bekend.