Venray

‘t Desselke, een van de wat oudere wijken van Venray. Je ziet het meteen aan de woningen uit de jaren zestig, aan hun bewoners welke sommige al meer dan vijftig jaar in ’t Desselke wonen, aan de deuren die nog nooit lijken te zijn vervangen en aan de scheuren van de woningen die net als rimpels op je voorhoofd de leeftijd verraden. Weer eens, zoals zo vaak deden we onderzoek. Wat vinden de bewoners van 't Desselke en van die school daar, de Toverbal.

Een van de bewoners krijgt pretoogjes als ze over 't Dessselke vertelt. Negentig is ze al en nog hartstikke kwiek. Een halve eeuw woont ze al in haar wijk. Nee van haar dochter mag ze de trap niet meer af, veel te gevaarlijk. Elke dag geniet ze van het uitzicht op de drukke Noordsingel. Nee ze verveelt zich niet. Ze heeft het Desselke zien veranderen: “het is nu weer rustig, maar een tijd geleden was dat nog niet. Toen waren er nog wat raddraaiers in ’t Desselke.” Wat ze van de Toverbal vindt wordt snel duidelijk. “Laten ze er maar een winkel van maken. Dan kan ik tenminste weer naar de winkel toe een praatje maken.” Ze wil tot het eind in ’t Desselke blijven.

We trekken verder de wijk in. Eenmaal in de Pastoor van de Gaetstraat klampt een vrouw ons aan. Ze woont in een van de zijstraten: “ik heb jullie al gemaild”, zegt ze. “Moet je eens komen kijken naar onze woning. We stoken ons blauw aan gas. Wanneer komt Wonen Limburg onze woningen eens opknappen. We hebben boven nog steeds enkel glas. Andere woningen zijn al lang opgeknapt en wij wachten maar. Het is niet eens zeker of wij in onze woning mogen blijven. We hoorden dat ze misschien gesloopt gaan worden maar eigenlijk weten we helemaal niks.” Op zich is ze best tevreden over ’t Desselke. Het is een rustige wijk, weinig gedoe. Dat was niet altijd zo vertelt ze. “Ik woon hier al veertig jaar, eerder hadden we hier wat raddraaiers wonen, die zijn weg, uit het huis gezet of zelf vertrokken.” Ze maant ons te kijken naar een groenstrook aan de overkant. Ze vertelt dat die niet door de gemeente wordt onderhouden: “staat niet op hun kaartje” zegt ze met een zuchtende stem.

Een relatief rustige wijk, bewoners die er al decennia lang wonen, oudere authentieke kleine woningen. Allemaal gebouwd rondom een niet meer in gebruik zijnde school, de Toverbal. Wat willen de bewoners er mee. We horen verschillende geluiden. De oudere bewoners zien de school het liefst plaats maken voor een supermarkt. Maar daar is niet iedereen even blij mee. Vooral ouders met kinderen zien gevaren zoals een vader opmerkt: “Nu kunnen mijn kinderen nog op straat spelen. Als hier straks een supermarkt komt dan trekt dat ook veel meer verkeer aan. Kunnen mijn kinderen dan nog wel veilig op straat spelen? Ik hou mijn hart vast.” Een enkeling wil dat het nu blijft zoals het is: “Laat Joutou blijven en het een verzameling van allerlei leuke instanties worden die iets betekenen voor mensen en voor 't Desselke.” Ook geen slecht idee, maar is het ook haalbaar?

Sommige woningen zijn al opgeknapt, hebben zonnepanelen, een nieuw dak, nieuwe ramen en kozijnen. Die bewoners zijn vast heel blij. Niet dus: “als ik een gat in de muur boor om iets op te hangen komt een deel van de muur mee.” of deze: “voor de renovatie tochtte het altijd al maar sinds ze (Wonen Limburg) nieuwe kozijnen heeft geplaats waait het een stuk harder in huis, je staat echt op de tocht.” Het beluchten van de woning is rigoureus aangepakt zo lijkt het.

Zo’n 130 woningen bezochten we. We konden niet met iedereen spreken, gelukkig hebben we e-mail: venray@sp.nl. De gemoedelijke betrokkenheid van de mensen bij hun wijk blijft me bij. Maar we zijn er nog niet, dit was nog maar een deel van 't Desselke. Zaterdag 16 maart a.s. gaan we opnieuw ‘t Desselke in. We nemen de flats mee en gaan verder aan de kant van de Sint Ursulastraat. Tot die tijd werken we de verkregen informatie uit die we verzameld hebben.

Wordt vervolg.