Venray

Uitbuiting in de zorg. Dan denk je dat overkomt toch alleen Polen en Bulgaren die geen Nederlands spreken en zich gewillig voor het flexibel-werk karretje laten spannen. Nee dus. Gemeenten en werkgevers in de zorg doen er hard aan mee. Een zorgelijke ontwikkeling.

In een van de afgelopen weken bezocht in mijn rol als voorzitter een van onze nieuwe SP-leden. Altijd goed om kennis met elkaar te maken. Een keurige mevrouw van middelbare leeftijd wachtte me netjes op. Eenmaal bij haar thuis stond de koffie met een plak cake snel op tafel en ging het gesprek al vlug over haar werk in de thuiszorg. In alle bevlogenheid schudde ze de ene anekdote na de andere uit haar mouw. Maar het knaagde. Vooral de bezuinigingen in haar thuiszorg gingen haar aan het hart. Dat ze al jarenlang een vaste groep cliënten had waar met plezier veel voor kon betekenen. Dat ging verder dan samen een kop koffie nuttigen. Wat mij duidelijk werd is dat het contact zo veel meer was dan alleen maar het stof wegpoetsen of het dweilen van de vloer. Echt iets kunnen betekenen voor mensen, daar was ze ooit voor in de zorg gegaan. Helaas voor de medewerkster en al haar cliënten, de overheid draait deze betrokkenheid vakkundig de nek om. Gelukkig heeft haar werkgever het goed haar met voor. Ze raakt alleen haar cliënten kwijt met wie ze zo’n goede band had maar dan moet ze wel een lagere functie accepteren met een dito lager salaris. De bezuinigingen troffen haar keihard en ze moest op zoek naar een extra poetsbaantje. Uitgepraat was ze nog lang niet. Ze vertelde dat het op papier er zo mooi uit ziet. Een lagere functie betekend vaak ook minder verantwoordelijkheid. Tenminste dat zou je denken. In de praktijk klopt er echter niets van, verzuchte ze. “We moeten hetzelfde doen, want de functie die ik eerst had vervalt en ze verwachten wel dat je een oogje in het zeil houdt.”

“Wat moet ik dan?” De lagere functie niet accepteren betekende onherroepelijk dat ze vroeg of laat op straat zou komen te staan. Dat kon ze niet financieel niet opbrengen. Met wat verschillende poetsadresjes kon ze het net rooien. Kortom ze had drie banen nodig om net niet kopje onder te gaan.

Aankomende dinsdag 29 oktober beslist de Venrayse gemeenteraad hoe de bezuinigingen in de zorg verder worden vormgegeven. En dat hard met de bijl gehakt gaat worden dat staat al wel vast. Niet als het aan de SP ligt. Wij volgen zeer kritisch het neerleggen van zorgtaken bij gemeenten op de voet. Maar we gaan niet mee met deze onzalige plannen waarbij het alleen gaat om bezuinigingen te scoren, niets meer en niets minder!

Er zijn veel mensen in de politiek die geloven dat de zorg te duur is, te inefficiënt is georganiseerd en dat het geld op is. Maar ja, hoe houdt je dit soort praatjes levend als je niet uit kunt leggen dat 70 miljard euro op de zorgplanken blijft liggen. Hoezo, er is geen geld? En wat gebeurde er toen de overheid de tandartstarieven vrijstelde? Die vlogen omhoog! Hoezo te duur? Natuurlijk kan het misschien hier en daar best doelmatiger en kan de managers laag er misschien ook wel uit. Waar heb je tenslotte nog managers voor nodig, kan dat heel goed zelf hoor ik mezelf zeggen.

Voor deze bezuinigingen wordt ergens een grote prijs betaald. En dat zijn de mensen die zorg vragen en de zorgverleners die het geven. Zorgvragers die bijvoorbeeld niet weten of ze ook echt aanspraak kunnen maken op goede, professionele zorg. En zorgverleners die met bosjes de laan worden uitgestuurd of te horen krijgen dat ze wel kunnen terugkomen maar wel voor een lager salaris en hetzelfde werk met dito verantwoordelijkheden. En zorgmedewerkers blijven zorg geven, die laten hun clientèle niet in de kou staan. Dan werken we gewoon wat langer, en nog een tandje harder. Als snelwandelen een olympische sport zou zijn, dan zouden heel wat zorgverleners een olympische medaille verdienen.